Daniele, kun je ons iets over jezelf en je achtergrond vertellen?

Ik ben in 1985 geboren in San Francisco, Californië. Ik ben naar New York City verhuisd om mijn opleiding aan de Cooper Union for the Advancement of Science and Art te volgen en ben in 2007 afgestudeerd. Sindsdien ben ik in New York gebleven en ik woon momenteel tussen Manhattan en het landelijke noorden van de staat. Hier heb ik een studio waar ik aan beeldhouwen, tekenen en schrijven doe. Mijn werk behandelt meestal de politiek die inherent is aan openbare kunst zelf, binnen dat kader ga ik in op onderwerpen als genderongelijkheid, het verschil tussen openbare en privéruimte en de definitie van eigendom.

Kun je het idee achter het werk ‘It Takes Two’ uitleggen?

‘It Takes Two’ is een stuk dat de materiële taal van reclame gebruikt om kwesties rond samenwerking, miscommunicatie, de politiek van stedelijke ontwikkeling en het gebruik van de openbare ruimte aan de orde te stellen. Zoals veel van mijn werken ondermijnt ‘It Takes Two’ bekende beelden om op humoristische wijze aan te zetten tot nadenken over complexe kwesties – in dit geval de relatie tussen kunst en gentrificatie. Terwijl de hamer en spijker onophoudelijk proberen hun doel uit te voeren (de hamer die de spijker op zijn kop slaat), hun ongelukkige bewegingen en herhaalde mislukkingen geven voorbijgangers op een komische manier aan dat op het lege perceel dat ze bezetten, de bouwactiviteiten “binnenkort echt gaan komen”. In tegenstelling tot een advertentie voor een autowinkel of een wasstraat kondigen deze antropomorfe figuren de nutteloosheid van hun eigen boodschap aan: die verandering staat voor de deur en je kunt er niets aan doen.

‍

‘It Takes Two’ is nu te zien op NDSM. We vonden het interessant om je werk tentoon te stellen in het kader van de voormalige scheepswerf, maar ook met de huidige ontwikkelingen voor woningbouw op NDSM-West en de relatie tussen die twee identiteiten met de vele artiesten die hun studio’s en makerruimtes nu in dit gebied hebben. Maar It Takes Two is ook op andere locaties vertoond, kunt u wat dieper ingaan op deze locaties en wat ze betekenen in de context van dit werk?

‘It Takes Two’ is oorspronkelijk speciaal ontworpen om te worden geïnstalleerd op een braakliggend terrein in Miami, Florida, dat bedoeld was om te worden ontwikkeld tot luxe onroerend goed. Hoewel de omstandigheden van de gelegenheid uniek waren, is het fenomeen van gentrificatie universeel, wat bijdraagt aan het draagbare karakter van het werk. Andere locaties vroegen om het werk te tonen omdat de boodschap, hoewel nihilistisch, humor gebruikt om kijkers aan te spreken die normaal gesproken niet nadenken over de politiek van lege openbare ruimte.

Het werk is een opzettelijke ‘vulgaire extravaganza’

‍

Het werk is getoond in Socrates Sculpture Park (een voormalige stortplaats die nu een openbare kunstlocatie is geworden), The Oxbow School (een interdisciplinair internaatsprogramma voor middelbare scholen in de snel gentrificerende Napa Valley), Central Park (een door de mens gemaakt stuk natuur), Sweet Pass Sculpture Park (een door kunstenaars gerunde non-profitlocatie op een braakliggend terrein in Dallas, Texas), en in het stadhuis in Boynton Beach, Florida (niet ver van het welvarende West Palm Beach en Mar-a-Lago, gebieden die ernstig worden bedreigd door een stijgende zeespiegel als gevolg van klimaatverandering).

Je hebt ‘A Vital Mess’ speciaal voor de NDSM-context gemaakt, kun je jouw ideeën achter dit werk met ons delen?

‘A Vital Mess’ is mijn eerste op tekst gebaseerde werk. De titel komt uit Learning From Last Vegas van Roberts Venturi, Denise Scott Brown en Steven Izenour, een baanbrekende architectuurtekst die formeel de postmoderne architectuur en bewegwijzering van de Las Vegas-strip onderzoekt in de context van de geschiedenis van de architectuur in het algemeen. Materieel sluit ‘A Vital Mess’ aan bij veel van mijn openbare kinetische en op wind gebaseerde werken vanwege het handige vermogen om met holle volumes zoals deze een monumentale fysieke schaal te bereiken (in dit geval 8 meter hoog). Aangezien mijn werk in het verleden de typische associaties van de materialen die ik gebruik (op plastic gebaseerd performance-textiel voor buitengebruik) heeft ondermijnd, is ‘A Vital Mess’ ook het ding zelf: een advertentie langs de weg – visuele vervuiling – ontworpen om mensen te laten stoppen en kijken. Om Robert Venturi nogmaals te citeren: “Het stuk is een opzettelijke ‘vulgaire extravaganza’”. In plaats van zijdelings kritiek te leveren op de visuele en materiële taal van het kapitalisme, verkondigt deze mengelmoes van ‘skydancers’ zichzelf luidkeels als een monument voor de plakkerigheid en tactloosheid van hedendaagse manieren van overtuigen en verleiden. De mensachtige vormen en antropomorfe bewegingen weerspiegelen de kijker; ze zijn een spiegel. De cultuur is gehypnotiseerd door deze alomtegenwoordige spektakels langs de weg die op ons lijken, en daarom herkennen we onszelf erin. Wij zijn de advertentie en de advertentie zijn wij.

Beide werken maken gebruik van een medium dat vaak voor reclamedoeleinden wordt gebruikt: de “skydancers”. Waarom gebruik je specifiek dit medium?

Wat het materiaal en de vorm van deze objecten ondermijnt, is de tekst. Ik heb specifiek gekozen voor uitdrukkingen en woorden die vaag, filosofisch, open en confronterend zijn. De berichten aan weerszijden van de skydancers zijn tegenstrijdig. Het hele “systeem” dat de regels van dit stuk dicteert, is bedoeld om de principes van reclame uit te dagen, maar ironisch genoeg hetzelfde te leveren in de zin dat ik voorstel dat de beloften van het visuele kapitalistische lexicon leeg zijn. Deze beloven alles en niets. Dit soort borden duiden op wanhopige en goedkope verzoeken om aandacht, maar wat ik presenteer zijn de borden als de bestemming zelf, waarbij de kijker wordt gesmeekt om één ding van ver te verwachten, alleen om die verwachting bij onderzoek verdraaid te zien: een 8 meter lang figuur versierd met WAARHEID, UITERLIJK, VORM, INHOUD. Ik vraag de kijker, wat is de waarheid en inhoud van de vorm en het uiterlijk van ons commerciële visuele landschap?

Dan iets meer over jezelf en je benadering van je werk: Wat vind je leuk/interessant aan het maken van werk in de openbare ruimte? En hoe heeft dit betrekking op andere kunst die je maakt?

Het maken van werk in de openbare ruimte bevredigt mijn verlangen om buiten te werken, werk op grote schaal te genereren en om de creatie en ontvangst van het werk bij de kijker sociaal en egalitair te laten zijn. De meeste traditionele galerijen zijn onvermijdelijk gekoppeld aan (commerciële) marktsystemen en zijn afhankelijk van de verkoop van kunstwerken om de ruimte in stand te houden. Ik voel me aangetrokken tot werken buiten dat systeem, letterlijk en figuurlijk, in de idealistische hoop dat kunst die niet afhankelijk is van eigendom inherent radicaal zal zijn.

Ik bewaar notitieboekjes vol gefragmenteerde ideeën

‍

Wat zijn je algemene gedachten over NDSM, wat vind je van het idee om kunst te maken voor een plek als deze?

NDSM is een passende locatie voor mijn werk vanwege de uiteenlopende functies die de magazijnen en buitenruimtes hebben. Het is een uitstekende plek voor mij om de complexiteit van kunst en commerciële inspanningen, die soms dezelfde fysieke ruimte delen, aan te pakken.

En tot slot: welke artiest(en) inspireert jou en om welke reden(en)?

Ik kan echt uren vullen dus ik houd het kort: hier is een korte lijst van kunstenaars die ik waardeer vanwege hun humor, kritiek, omgang met materialen en houding ten opzichte van de cultuur van de kunstwereld: Lawrence Weiner, Mike Kelley, Rosemary Mayer, Ree Morton, Rosemarie Trockel, Robert Smithson, Paul Thek, Hans Haacke, Fred Wilson, Christo & Jeanne Claude, Isa Genzken.