Toen in de zomer van 2020 de teugels weer iets mochten vieren in het kader van de maatregelen omtrent de Coronapandemie, waren we blij dat we open konden met de Zomerwerf. Door ruimtelijk ontwerpbureau Overtreders W werd een multifunctioneel grid ontworpen voor de Load Out. Binnen dit grid werden mogelijkheden gemaakt voor sport en spel, picknicken, kleinschalige optredens en niet te vergeten onze werftuintjes. Een ander onderdeel was het eerste basketbalveld van 3X3 Unites op NDSM en het toernooi wat zij van de zomer organiseerden. Een ander opvallend element was de bokszak van Boogieland, zodat mensen in de buitenlucht kunnen (kick)boksen. We, Stichting NDSM-werf, waren blij dat we met al die ruimte die we ‘over’ hadden toch iets hebben kunnen geven aan de stad.
In de zomer van coronajaar 2020 was er een heuse aardappelberg op NDSM
In juni van dat jaar werd op initiatief van Jur Jacobs en het Slow Food Youth Network Nederland in samenwerking met Stichting Samen Tegen Voedselverspilling 20.000 kilo aardappelen uitgestort op de werf. Via de app Too Good To Go konden Amsterdammers voor een prikkie piepers komen scheppen op de Load Out, vlakbij Pllek. De actie was een groot succes en aan het einde van de middag was de berg weg. Wij vermoeden dat de afgelopen week een hoop frieten, stamppotten en aardappelgratins werd gegeten.
Slow Food Youth Network (SFYN) is een internationale jongerenbeweging die zich inzet voor een goed en eerlijk voedselsysteem. De organisatie gelooft dat jongeren een belangrijke rol moeten spelen in de toekomst van de voedselproductie en -consumptie. Daarom proberen ze jonge consumenten, producenten, boeren, koks en studenten dichter bij elkaar te brengen. Dit doen ze door middel van eat-ins, proeverijen en evenementen zoals World Disco Soup Day. “We moeten samen werken aan een meer veerkrachtig voedselsysteem waar minder voedsel wordt verspild, de boer een eerlijke prijs krijgt en waar goed voedsel voor iedereen beschikbaar is”, vertelt Lianne de Bie, directeur van Slow Food Youth Network Nederland.
Er was een mooie mix van mensen: van Oud-Noorderlingen tot mensen met Tesla’s uit ’t Gooi.
De organisatie was heel tevreden over de opkomst van een heel divers publiek en schatten dat er, verdeeld over de hele dag, aan meer dan 600 Amsterdammers aardappels zijn verkocht. Mede-initiatiefnemer Jur Jacobs: “Wat ik persoonlijk het leukste vond is dat er een mooie mix aan publiek was, van Oud-Noorderlingen tot mensen met Tesla’s uit ’t Gooi. Alle leeftijden, afkomsten en groepen waren aanwezig.”
De actie van afgelopen zaterdag staat niet op zich zelf. Er zijn veel overschotten van voedingsmiddelen in Nederland, het gaat niet alleen om de aardappelen die van de verspilling zijn gered. Stichting Samen Tegen Voedselverspilling wil meer bewustzijn creëren over voedselverspilling in het algemeen: “In Nederland zijn er juist nu overschotten vanwege COVID-19, terwijl grote delen van Afrika te kampen heeft met dreigende honger. Dit is iets dat wij gezamenlijk op moeten lossen”, aldus Toine Timmermans, directeur Stichting Samen Tegen Voedselverspilling.
Stichting NDSM-werf vindt het onderliggende probleem erg belangrijk en is blij dat ze een bijdrage heeft kunnen leveren aan de bewustwording rondom dit thema. Bovendien heeft de organisatie de ambitie met de werf een proeftuin te worden voor duurzaamheid, circulariteit en vergroening, ook in relatie tot de anderhalvemeterstad. De stichting heeft zelf de afgelopen weken gewerkt aan een intelligente opening up van het terrein en heeft de eerste stap gezet met de Werftuin: moestuinbakken voor Amsterdammers die zelf geen tuin hebben. Hiervoor werkt de Stichting samen met partners als De Onkruidenier. Zo kunnen mensen veilig hun eigen groenten en kruiden verbouwen op de werf, voorzien van een speciaal ontworpen grid waarin de anderhalvemetermaatregelen geborgd zijn. Mogelijk worden er in de toekomst meer acties opgezet.
Multidisciplinair kunstenaar Willem de Haan maakte een landingsbaan van de Y-helling.
Multidisciplinair kunstenaar Willem de Haan benadert serieuze vraagstukken op een cartooneske, sculpturale en soms lachwekkende manier om hiermee een ode te brengen aan een bepaald object, onderwerp of situatie. Met de site-specifieke installatie ‘Landingstrip’ bracht hij een eerbetoon aan de uitzonderlijk ruimtelijke omgeving van de monumentale NDSM-werf en creëerde hij een vervreemdende situatie, waarbij de grenzen tussen script en werkelijkheid vervaagden.
De absurdistische presentatie Airport Noord ging in op de vraag waarvoor de multi-inzetbare ruimte, die oorspronkelijk diende voor de internationale infrastructuur, in de toekomst gebruikt kon worden. De installatie Landing Strip op de Y-helling was onderdeel van het overkoepelende project Airport Noord en was een verlengstuk van de fictieve Departure Lounge, die Willem de Haan samen met Kamagurka opende bij galerie Patty Morgan.
Tandenborstel, oortjes, schone sokken, paspoort? Check! De wekker voor de eerste trein naar het vliegveld was gezet, maar toen… FLIGHT CANCELLED. Dus terug naar huis.
Rond de installatie Landing Strip vond op woensdag 14 augustus een afsluitende performance plaats: in CANCELLED | A Performance by Willem de Haan toonde Willem dat hoe hard hij ook zijn best deed, sommige dingen buiten zijn macht lagen. Want wanneer kon je niet anders dan je aan het lot overgeven? En wat bracht dat lot met zich mee?
De installatie Landing Strip en het project Airport Noord boden, in navolging van de Noord-Zuidlijn, een nieuwe fictieve verbinding tussen Amsterdam-Noord met de stad aan de overkant en de rest van de wereld.
Dit project werd (mede) mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunsten.
Dries Verhoeven benaderde de mens en de kunstmatigheid op NDSM
Tot 20 oktober 2019 was het werk Happiness van Studio Dries Verhoeven te zien op de NDSM-werf. Het werk benadert het gebied waar mens en kunstmatigheid samenvallen, waar artificiële middelen ons helpen weer of meer mens te zijn, of dat menszijn juist voor even te verlaten. In Happiness verkent Dries de wereld van kunstmatig geluk dat zich aandient in de vorm van drugs, pijnstillers en antidepressiva. Op straat staat een klein apotheekgebouw. Een humanoid – een menselijk uitziende robot – werkt er als apothekersassistente. Ze vertelt ons over de middelen waarmee we de serotonine- en dopaminelevels in onze hersenen kunnen afregelen, en zo onze werkelijkheid en waarneming kunnen bijstellen. Bewegen we richting een wereld waar we lyrisch zijn op afspraak, programmeerbaar in ons gevoel?
Nu het gebruik van recreatieve drugs in het uitgaansleven mainstream lijkt te worden, en het stigma op antidepressiva begint te verdwijnen, verschuift ons idee van wat emoties zijn. Niet langer zien we ze als authentieke waarachtige belevingen, maar als chemische processen in onze hersenen, die we naar hartenlust kunnen beïnvloeden. Met het afregelen van de hoeveelheid serotonine en dopamine zijn we in staat onze werkelijkheid en waarneming te creëren. Politiek en maatschappelijk is er nogal wat argwaan jegens de farmaceutica van de bewustzijnsbeïnvloeding, maar hoe houdbaar is die terughoudende omgang met het kunstmatige in het licht van technologische ontwikkelingen en de groeiende vraag?
Ter finnisage werd op 20 oktober 2019, tijdens ADE Hangover, in Sociëteit Sexyland de artist talk “Happiness on Demand” georganiseerd. Dries Verhoeven ging in gesprek met Machteld Busz (initiatiefnemer van Poppi: Drugs Museum Amsterdam) en journalist Thijs Roes (De Correspondent en Vice Media) die zich verdiepte in het drugsbeleid van de toekomst. De talk werd geduid door auteur Marian Donner met passende passages uit haar Zelfverwoestingsboek, dat geïnspireerd is door ‘Happiness’. Voor de gelegenheid was er een speciaal kunstwerk te bewonderen van Poppi Drugsmuseum Amsterdam.
Happiness was een coproductie met Stichting NDSM-werf & SPRING Performing Arts Festival.
In vier weekenden traden jonge theatermakers uit de circus-, mime- en theaterscholen optreden op op NDSM.
Step Right Up was een project van het Straattheater Instituut Nederland (SIN), dat op de NDSM-werf gevestigd was. Bekende theatermaker én winnaar van de NDSM Open Call 2018, Pieter Post, coachte de talenten in aanloop naar hun voorstellingen. Op 3, 4, 18 & 19 mei, 10 & 11 juli en 28 & 29 september 2019 bood de NDSM-werf ruimte aan een podium voor nieuwe straattheaterartiesten uit binnen- en buitenland. Op de locatie werden voorstellingen gegeven tussen 13:00 en 18:00. Deze waren gratis toegankelijk en geschikt voor alle leeftijden. Ook was er een terrasje waar eten en drinken verkrijgbaar waren om tijdens de voorstelling van te genieten.
Straattheater Instituut Nederland en Step Right Up
Straattheater nam in Nederland, in tegenstelling tot de ons omringende landen, maar een kleine plaats in binnen het culturele bewustzijn. Terwijl het juist een geweldige leerschool bood voor jonge talenten. Door op straat te spelen konden zij experimenteren, directe interactie aangaan met het publiek en zo getraind worden in het creëren van betrokkenheid. Zowel timing als improvisatie waren van groot belang!
Om jonge makers kennis te laten maken met de leerschool van het straattheater, bood het SIN door middel van Step Right Up een coachingstraject en podium voor deze speelvorm van actie en reactie, uitdaging en antwoord. De talenten repeteerden onder leiding van theatermaker en regisseur Pieter Post in het SIN-theater. Het SIN was een speeltuin en ontmoetingsoord voor alle genres, soorten en maten internationale theatermakers.
De artiesten
Het eerste weekend stond in het teken van Troubamour (Marrit Bausch en Ursel Braaksma) met de voorstelling Groundless. Groundless was een fysieke straattheatervoorstelling over grenzen, grenzeloosheid en de drang naar begrenzing. Over jezelf aanpassen aan de ander en daarmee soms een stukje van jezelf kunnen verliezen. De vraag die centraal stond was: wat bleef er over van jezelf, van een groep, of zelfs van een land, als de grenzen vervaagden?
Het tweede weekend was voor Milan Seegers, met de voorstelling Koekoek. Koekoek was een fantasierijke circusvoorstelling die de verschillen vierde die onze wereld kleur gaven. Milan was een maffe en absurde verschijning die met plezier kunsten met zijn eieren liet zien. Hieruit ontstond een acrobatische choreografie over jezelf oprapen, afstoffen en vooral nooit opgeven!
Het derde weekend was het podium voor Julia Campistany, met een voorstelling over de fragiliteit van harmonie: It happens. Door middel van comedy en beweging ontstond een dialoog tussen succes en falen, schoonheid en schaamte en sereniteit en onrust. Juist wanneer je dacht dat alles goed was, maakte je je zorgen over wat er misschien fout zou gaan.
Voor het laatste weekend, tijdens de NDSM Open op zaterdag 28 september 2019, stond een verrassingsoptreden op de planning!
Verschillende (licht)werken van Navid Nuur op NDSM
Beeldend kunstenaar Navid Nuur is gefascineerd door de werking van de menselijke waarneming. Zijn werken zijn daardoor een samenspel tussen materiaal, architectuur en zintuigelijke verschijnselen. Licht en duisternis zijn hierin al jarenlang een terugkerend element. Voor Navid Nuur is licht allesbehalve eenduidig.
In zijn serie THE AFTER GLOW beschouwde Navid de tomeloze mogelijkheden ervan. THE AFTER GLOW III was hierin zijn nieuwste kunstwerk, speciaal gemaakt voor de NDSM-werf. Het kunstproject was op drie vaste locaties te zien, waar het zich vermengde met de architectuur van de oude scheepswerf.
Een vierde element van het project was een krant, getiteld THE AFTER GLOW, issue 3. Deze was op verschillende punten op de werf verspreid te vinden.
Over Navid Nuur
Navid Nuur (Teheran, 1976) woont en werkt in Den Haag. Grote internationale solo-exposities waren te o.a. zien bij Trafó House of Contemporary Arts in Boedapest, Marta Herford te Herford, Bonnefantenmuseum in Maastricht, Parasol Unit in Londen, S.M.A.K in Gent, Kunsthalle Fridericianum in Kassel en De Hallen te Haarlem. In 2019 volgt een solotentoonstelling met nieuw werk in het Gemeentemuseum Den Haag.
Staal, ijzer, kunst en performance op één plek op NDSM.
Ferrotopia was een kunstinstallatie in de openbare ruimte, een Gesamtkunstwerk en pop-upmuseum inéén. De kunstinstallatie was een ode aan ijzer (ferro = ijzer) en bestond uit een verzameling karaktervolle gebouwen, gegroepeerd rondom een centraal plein. Onderdelen hiervan waren gedurende de voorgaande drie jaar al te zien geweest op de Ruhrtriënnale in Bochum (Duitsland) en bij het Centre Pompidou in Parijs (Frankrijk). Op de NDSM-werf werd daar een nieuw werk aan toegevoegd: het Valhamerhuis, een plek voor destructie en recycling. Het ensemble werd afgemaakt met de unieke Happy Gietloods, een volledig ingerichte en bedrijfsklare metaalwerkplaats, smederij en gieterij.
Cross-over programmering
Tegen het decor van Ferrotopia ontvouwde zich vanaf de opening een programma met beeldende kunst, vormgeving, theater, film, muziek en lezingen. Hierin werd de romantiek van het industriële erfgoed gekoppeld aan de herontdekking van nieuwe industrie en ambacht in een circulaire economie. Dit programma kwam tot stand in samenwerking met onder andere Over het IJ Festival, Partizan Publik, MU Eindhoven, EYE Filmmuseum en uiteraard Atelier Van Lieshout zelf.
Middelpunt van de installatie was de Domestikator, die vanwege haar seksueel getinte uitstraling internationaal stof had doen opwaaien. Atelier Van Lieshout verduidelijkte de thematiek van dit kunstwerk als volgt:
"Domestikator reflects on the way humans cultivate and domesticate the world by applying their ingenuity and creativity, yet how at the same time they challenge ethical and real borders by new technologies. With the artwork, artist Joep van Lieshout wants to start a dialogue about these positive and negative forces, while playfully addressing one of the last few remaining hypocritical taboos.”
Ferrotopia werd gerealiseerd in opdracht van de Stichting NDSM-werf. Het project werd mede mogelijk gemaakt door financiële bijdragen van de Gemeente Amsterdam, het Mondriaan Fonds, Stadsdeel Amsterdam-Noord, Stichting Doen, het Amsterdams Fonds voor de Kunst en Fonds 21, en met medewerking van BeamSystems en Pllek.
Monolith betrof een vergelijkbaar object als de monoliet uit Kubricks film 2001: A Space Odyssey. Het grote verschil was dat hier water van beneden naar boven over de rechthoekige vorm stroomde om aan de achterkant weer neer te kletteren. Alle werken van Feigl werden aangedreven door een bepaalde techniek, die misschien niet eens altijd even ingewikkeld was, maar wel iedere keer weer zorgde voor een indrukwekkend en groots beeld. Dit werk stond symbool voor het geheimzinnige en onverklaarbare in onze wereld. De herkomst en de kracht die al dan niet uitgingen van het object in de film bleven ondoorgrondelijk, en zo was het in de echte wereld net zo goed nog steeds niet mogelijk om overal grip op te krijgen.
2001: A Space Odyssey
Aan het begin van Stanley Kubricks iconische film 2001: A Space Odyssey werd een groep mensapen in hun prehistorische, woestijnachtige omgeving plots overvallen door een vreemde nieuwe aanwezigheid. Een enorme zwarte rechthoekige monoliet verscheen in hun midden en vormde daarmee een sterk visueel contrast. Met enige argwaan raakten de apen dit vreemde object aan, waarvan totaal onduidelijk was waar het vandaan was gekomen. De monoliet kon op verschillende manieren worden geïnterpreteerd, maar moest in ieder geval gezien worden als een katalysator voor de ontwikkeling in de menselijke evolutie. Het object zette een bepaalde intelligentie in gang die voor vooruitgang zorgde, een behoefte die ook buiten de fictieve wereld van de film eigen was aan de mens, die altijd streefde naar verbetering door middel van steeds verdergaande technologische en digitale hulpmiddelen.
Over Zoro Feigl
Zoro Feigl (Amsterdam, 1983) maakte werk dat bewoog. Feigl was gefascineerd door de vraag waarom dingen werkten zoals ze werkten en waarom iets bewoog zoals het bewoog. Veel van zijn werk was ontworpen voor tentoonstelling in grote ruimten en kon daarmee naast fascinerend ook intimiderend of zelfs dreigend worden ervaren. De sculpturen bewogen volgens hun eigen, soms voorspelbare en dan weer verrassende ritme. Dat was voor Zoro de kunst: het materiaal en de beweging doorgronden en deze weten te orkestreren.
Feigls werk was onder andere te zien in Rijksmuseum Twenthe, Stedelijk Museum Schiedam en Museum Voorlinden, en daarnaast bij de Verbeke Foundation (België) en exposities in China, Japan, Brazilië, Rusland, Italië en Bulgarije. In 2017 zette Koning Willem-Alexander het kunstwerk ECHO ‘aan’ bij de opening van het vernieuwde Haagse rijkskantoorgebouw, dat onder meer de ministeries van Buitenlandse Zaken en Infrastructuur en Waterstaat huisvestte.
De NDSM-werf is met zijn wijdsheid, industriële gebouwen en ruige sfeer een merkwaardig deel van de stad. In opdracht van Stichting NDSM- werf zwierf beeldend kunstenaar Jaap Scheeren enkele maanden over het terrein en legde het ongepolijste karakter vast in een collectie levensgrote landschapsportretten. In zijn werk gaat hij op zoek naar de verborgen vertellingen onder het onstuimige oppervlakte van de NDSM. De fotoserie is daarmee een ode aan de werf als een plek voor de verbeelding.
De beelden waren later te zien in de speciale NDSM-editie van het Mr. Motley Magazine.
In het kader van de expositie (Un)monumenting: The Future Should Always Be Better gaan we in gesprek met kunstenaar Krijn de Koning. Zijn werk ‘In here, Up There’, two works for (Un)monumenting is tijdens de tentoonstelling te zien in de NDSM Loods.
Krijn de Koning (Amsterdam 1963) volgde kunstopleidingen aan de Rietveld Academie (NL), De Ateliers (NL) en het ‘Institut Des Hautes Etudes En Art Plastique’ (FR). Sinds de jaren 1990 creëert hij locatiespecifieke sculpturen en installaties voor tentoonstellingen, musea, galeries en openbare plaatsen.
"Het ‘Un-Monumenting’ zit hem erin dat ik de objecten aantast."
In je werk ga je in op de beleving van ruimtes en hoe je die, door verschillende ingrepen te doen, kunt veranderen voor de bezoeker. Hoe ben je te werk gegaan voor (Un)Monumenting? Welke (nieuwe) beleving van de Noordstrook in de NDSM Loods had je voor ogen?
Het is niet zozeer een doel van mij om een ruimte te veranderen en die voor anderen anders te laten beleven, het is meer een middel en een poging om een ruimte opnieuw, of zo je wil, ‘echt’ te bezien. Soms moet je daarvoor iets ruïneren, of zelfs ridiculiseren. Kunst gaat voor mij in belangrijke mate over ‘kijken’. Dat is a priori niet direct iets verstandelijks of formeels. Daarom zijn aspecten als ‘gevoel’, intuïtie, en een bepaalde directheid voor mij van belang. Het rationele denken is zeker interessant, maar dat komt wat mij betreft er achteraan.
Voor de tentoonstelling (Un)Monumenting, heb ik in eerste instantie vooral naar de ruimte gekeken. Die is op zichzelf al monumentaal en dat komt hoofdzakelijk door het enorme volume. Maar wat je eigenlijk en vooral ziet, is juist de begrenzing van het volume, en die is enorm onrustig, een totale kakofonie van actuele en historische details met allerlei soorten verschillende betekenissen.
De spaarzame details en objecten die nog deel uitmaken van de oorspronkelijk ruimte vallen in de huidige situatie een beetje in het niet. Mijn idee en gevoel was dat het interessant zou zijn om een aantal van de originele objecten van de loods aandacht te geven. Dat gebeurt uiteindelijk in twee werken, één voor een grote hijsbalk die hoog in de nok hangt, en één voor ’n oude magneetkraan, die ook in de lucht hangt. Beide objecten worden door mij ‘geframed’ in een tijdelijke architectonische setting.
Hoe relateert het werk In here/Up there, two works for (Un)Monumenting aan het onderwerp van “monumenten” volgens jou?
Je kan zeggen dat de NDSM-loods een (architectonisch) monument is en dat de enkele spaarzame originele objecten die er nu functieloos bij staan, een soort herinnering zijn aan het ‘grootse’ verleden van die loods en op die manier dus ook een soort monumenten daarvoor zijn. Je verhoogt de aandacht voor een monument door er een grote sokkel onder te plaatsen. Dat is enerzijds wat er in mijn twee werken gebeurt, en wat je tot het idee van ‘Monumenting’ kan scharen. De objecten en waar ze voor stonden worden ‘opgetild’. Het ‘Un-Monumenting’ zit hem erin dat ik de objecten aantast. Mij gaat het daarbij dan vooral om een poging om ze ook weer te ontdoen van hun conditionering en betekenis.
"Wat je eigenlijk en vooral ziet in de NDSM Loods, is juist de begrenzing van het volume"
Zijn monumenten in de hedendaagse samenleving nog relevant volgens jou? En zo ja, hoe zouden monumenten er dan uit moeten zien, en voor wie zouden ze moeten zijn?
Een van de klassieke ideeën voor een monument is wel om een persoon te koppelen aan een grote historische daad en daar dan een beeld van/bij te maken, maar monumenten ontstaan ook naar aanleiding van grootse indrukwekkende gebeurtenissen. Zo’n beeld is logischerwijze altijd overtrokken, dient een sociaal, politiek of ander belang en appelleert op starre wijze aan een vaak niet helemaal realistische werkelijkheid.
Het is moeilijk om daar in modernere versies aan te ontkomen. Los of je het met de reden voor een monument eens bent of niet, ik vind het doorgaans vrij grotesk en kitch, en niet direct heel prettig en menselijk. Als het om zeer serieuze zaken gaat, ben meer voor hele droge en ingetogen monumenten, maar dat botst een beetje met zijn eigen idee.
(Un)monumenting: The Future Should Always Be Better is t/m 18 februari te zien op het buitenterrein van de NDSM-werf en binnen in de NDSM Loods. Voor meer informatie, klik op de knop hieronder.
Luister nu naar de NDSM X (Un)monumenting special met Koos Buster.
Als je iets precies namaakt, dan vind ik het niet meer interessant
Minister van Keramische zaken himself Koos Buster vertelt ons meer over zijn werk in klei en de inspiraties die daar bij komen. ‘Monument voor de vertrekkende Amsterdammer’ is nu te zien in de tentoonstelling (Un)monumenting op NDSM. Dit is de typische rode Canta auto uit het straatbeeld van Amsterdam-Noord, maar dan volledig gemaakt van keramiek inclusief “I <3 my canta” – sticker, bierkratje op de bijrijdersstoel, en Ajax-symbolen. En er staat nog veel meer op Buster’s kleilijst, hoor er alles over in deze aflevering van NDSM X!
Dit is de laatste aflevering van seizoen 4 van NDSM X. Wij gaan even met een winterstop om te reflecteren en nieuwe inspiraties op te doen. Tot in het voorjaar!
In het kader van de expositie (Un)monumenting: The Future Should Always Be Better gaan we in gesprek met kunstenaar Elsemarijn Bruys. Haar werk werk Volume 2.0 is tijdens de tentoonstelling te zien in de NDSM Loods.
Elsemarijn Bruys (1989, NL) is een beeldend kunstenaar met een sterke nieuwsgierigheid naar zintuiglijke waarneming. In haar hybride praktijk maakt ze afwisselend sculpturen en architecturale interventies, maar de ruimtelijke ervaring is altijd haar vertrekpunt. Ze werkt voornamelijk met inflatables en kinetische spiegels.
"Mijn achtergrond in de mode heeft mijn materiaal en sculpturale werk in grote mate beïnvloed."
Elsemarijn, hoe zou je jezelf als kunstenaar omschrijven? Hoe ziet jouw praktijk eruit?
Rommelig 🙂
Haha check. Voor de tentoonstelling (Un)monumenting maak je een nieuw werk, genaamd Volume 20.0. Hoe zie je dit werk in de context van het thema (Un)monumenting?
Ik ben geïnteresseerd in hoe ruimte en materiaal elkaar beïnvloeden en het effect hiervan op de aanwezige architectuur. Met Volume 2.0 creëer ik een kubus van lucht die uit zijn voegen lijkt te barsten en vecht om ruimte. Gevangen tussen de pilaren en het plafond van de industriële loods lijkt de semi-doorzichtige inflatable tegelijkertijd de omgeving door te laten, als het zicht hierop te blokkeren. Het werk is onderdeel van mijn onderzoek naar hoe ruimte kan worden vervormd door een tijdelijke ingreep die de menselijke beweging beïnvloed. Daarnaast refereert Volume 2.0 naar de vraag wie en wat er ruimte mag innemen als er maar beperkte ruimte is en naar thema’s als veranderlijkheid en tijdelijkheid, die vaak de basis vormen mijn praktijk. Dit is in lijn met de thematiek van (Un)monumenting: wie mag er ruimte innemen in publieke ruimte? Wie mag zich gerepresenteerd voelen?
Om verder te gaan met het “vechten om ruimte”, de architectuur en het materiaal dat je kiest werken hierin samen. Volume 2.0 is te zien in de NDSM Loods, hoe verhoudt het zich tot specifiek deze plek?
Het werk zet zich lekker vast in de structuur van de NDSM Loods. Hierdoor ligt er nadruk op de gigantische schaal waarin je je begeeft als je de NDSM Loods binnenstapt. Tegelijkertijd is het object ook van een grote schaal, en vastgeklemd in de pilaren van de Underscate krijgt de ruimte een ander karakter. Als je om Volume 2.0 heen loopt, zie je de randen van het kussen tegen de pilaren van de NDSM Loods aan drukken, bijna alsof het gaat spatten. Het geeft een onheilspellend, maar ook een zacht gevoel. Het semi-doorzichtige materiaal draagt hier ook aan bij.
"Ik stel veel vragen bij “het in nemen van” publieke ruimte."
Je vertelde net dat tijdelijkheid en veranderlijkheid zijn terugkerende thema’s in je werk. Woorden die ook van toepassing zijn op NDSM; een plek vol projecten die bestaan in de tijdelijkheid, een plek van beweging. Kan je toelichten wat je interesseert aan deze thema’s?
De inflatables die ik maak bestaan alleen bij gratie van het gegeven lucht: een “materiaal” die zich altijd om ons heen begeeft zonder dat we het zien. Door een zak te vullen met dat materiaal neemt het object ineens ruimte in beslag. In die zin is mijn werk tijdelijk; het bestaat bij gratie van lucht.
Met de expositie (Un)monumenting willen we ook het gesprek over monumenten in het algemeen openbreken. Wat zijn je eigen ideeën over wat monumenten zouden moeten zijn en voor wie, of als ze er überhaupt wel zouden moeten zijn?
Ik stel veel vragen bij “het in nemen van” publieke ruimte. Ik begeef me graag op plekken waar zogenaamd iedereen zich begeeft zoals een station. Waar iedereen met een doel gebruik van maakt zonder al te veel inmenging van verschillen in cult en cultuur. Het zijn als het ware anonieme ruimtes. Ik hoop dat het op die plekken niet gaat over ruimte claimen, ik vind dat namelijk een ingewikkeld onderwerp. Van wie is de straat en welk monument mag daar met recht staan? Voor wei staat het er? Ik zie zelf veel sculpturen in de openbare ruimte als tijdsbeelden en ik ben heel blij dat er steeds meer verschillende monumenten zijn voor veel meer verschillende mensen/groepen/culturen.
Bekijk het werk Volume 2.0 van Elsemarijn Bruys tijdens de tentoonstelling (Un)monumenting: The Future Should Always Be Better, te zien tot 18 februari, di t/m zo van 11:00 – 18:00 op het buitenterrein van de NDSM-werf en in de NDSM Loods.
Door te klikken op 'Accepteren', gaat u akkoord met het opslaan van cookies op uw apparaat om de navigatie op de site te verbeteren, het gebruik van de site te analyseren en te helpen bij onze marketinginspanningen. Bekijk onze Privacy Policy voor meer informatie.
%20(1).jpg)
.webp)
